Entrevistas

Última Entrevista

Leer entrevista

Chivi García, de novo en El Punteirolo

Fonte:El Punteirolo

Leer entrevista

Juanjo González, adestrador do Infantil A

Fonte:Canteragal.es Colouse no Campionato Galego da liga Galega Infantil na última xornada ao finalizar na oitava posición do grupo 1. En cambio, na competición por ser o mellor equipo da comunidade, o Vitoria Fútbol Club non está nos últimos postos. Todo o contrario. Só o Deportivo e o Celta conseguiron máis puntos que o conxunto que adestra Juanjo González despois de nove partidos disputados polos santiagueses. Nota do equipo no que vai de tempada. Un notable alto, un 8. É xusta a clasificación? Na segunda fase temos o que merecemos. Da mesma forma na que contra Ural ou o Areosa puidemos sumar máis, nalgún outro partido gañado puidemos empatalo perfectamente. En que zona esperaba que estivese o equipo a estas altura da tempada? A pesar de habernos #nos como oitavos na primeira fase, na segunda esperabamos poder competir entre o cuarto e o décimo posto polo nivel que viramos de varios rivais e o que considerabamos que podiamos chegar a dar. O equipo mellorou máis a nivel colectivo ou individual? Creo que unha é consecuencia da outra, pero diría que a nivel individual. Primeiro tratamos de xerar unha comprensión ‘mínima’ da estrutura e fundamentos do equipo e, a partir de aí, traballar moito o aspecto individual, xa que a categoría infantil é moi pronta como para focalizar o traballo a nivel colectivo. Cal foi o xogador que máis evolucionou? O crecemento de todos ou case todos foi moi satisfactorio e estamos encantados por iso pero, se teño que quedarme cun único xogador, diría que o desenvolvemento de Mateo é o máis destacado. Cal é o MVP da tempada no Vitoria FC? Se dese un MVP por cada partido, probablemente ningún xogador destacaría con máis de dous ou tres. Habería que facer pedazos dese trofeo e dar pequenas porcións a cada un dos xogadores do equipo. Conseguiu que o equipo xogase ao que pretendía antes de empezar a liga? Si, creo que o conseguimos. Quixemos ser un equipo ofensivo que xogue a un ritmo alto e trate de ser vertical, e creo que o logramos. Con que sistema rende mellor o seu equipo? Atopámonos máis a gusto co 1-3-4-2-1 ou o 1-3-4-3 (é complicado diferencialos). Probámolo polas calidades dos xogadores e por dotar, á maior parte deles, que viñan de xogar maioritariamente con liña de catro a tempada anterior, de máis recursos. Co paso do tempo, co presionantes e verticais que nos permite ser e a cantidade de xogadores que temos por dentro, fomos atopando ben. Son importantes as xogadas a balón parado ou son situacións secundarias no desenvolvemento dos partidos? A estas idades damos moita máis importancia ao contido técnico e táctico desas xogadas que a traballalas ‘desde a lousa’. Destinamos pouco máis de media hora de adestramento en toda a tempada a fixar as xogadas ofensivas e a forma de defendelas, pero si dedicamos moitísimo tempo a mellorar as orientacións corporais, a distancia nas marcaxes ou a propia acción do despexe. Que valor ten o rival na preparación dun partido de liga? Non moi alto e, co paso das xornadas, aínda menor. Centrámonos en ser dominantes desde o noso xogo e non restrinxirnos tanto ás fortalezas do rival. Nalgún partido moi illado nos que intuïamos que atopariamos ‘contextos estraños’ mencionamos un par de ideas específicas, pero pouco máis. Como mantén o contacto cos seus futbolistas na situación actual? Tanto Santi como eu somos bastante próximos. Tratamos de ver algún partido histórico e comentalo para que os rapaces vaian comprendendo o xogo e non desconecten do o fútbol en si. A través dunha gran iniciativa que levou a cabo o club baixo o lema de “# fainonacasa” enviamos breves sesións de adestramentos, con exercicios con e sen balón adaptados a pequenos espazos para que non deixen a actividade física polo mando da PlayStation de forma total. Cal foi o equipo da liga que máis lle gustou? O Calasanz. Vinlles algún partido ademais dos dous nos que nos enfrontamos e fascinoume o seu espírito e fortaleza como equipo, sobrepoñéndose e xogando mellor cando o partido éralles cada vez máis adverso. Tamén o Lugo, pola sensación que transmiten de facer moi libres aos xogadores no campo e convidalos a atreverse a xogar e a equivocarse, algo que resulta agradable. Todo sexa devandito, son os equipos que máis puiden ver. Cal foi o mellor partido do seu equipo esta tempada? Probablemente o partido contra o Deportivo. Xogamos completamente de ti a ti contra eles presionándolles a todo o campo case todo o partido e xogando maiormente en campo rival, xeramos bastante perigo (dous paus) e, cando as pernas non daban para moito máis, aguantamos máis abaixo e xuntos os últimos 15-20 minutos sen conceder moitas ocasións e tratando de ter as nosas. Nese tramo tivemos tres e metemos unha. Foi un partido moi completo de absolutamente todos os xogadores. De que derrota desta campaña aprendeu máis? De dous. A do Montañeiros, por atoparnos un modelo de xogo case oposto á do resto de equipos da liga, especialmente a nivel defensivo, fixo que vísemos o complicado de cada partido. A outra, a da primeira volta contra o Calasanz. Remontounos un partido bastante controlado e, a partir de aí, acabamos de consolidar a nosa idea de xogo sendo conscientes de que eramos mellores canto máis atacabamos. En que cambiou o fútbol basee da actualidade respecto ao de fai dez anos? Á miña idade (ten 20 anos) non podería dar unha opinión fundamentada, pero teño a sensación de que tecnicamente está a empeorar porque falta rúa… Fun dos de ter un balón e xogar, mesmo a miúdo só na praza de á beira de casa ou de botar partidos coas chaquetas como porterías. Antes xogábase moitísimo máis e era estraño ver a un neno apuntado a un equipo nunha etapa como a de prebenjamines sen apenas ter interese polo balón. Iso é algo que, nos anos que levo adestrando, vin en máis dunha ocasión. Adéstrase mellor a técnica nos campos de céspede artificial ou, como hai uns anos, nos de terra? As condicións actuais son mellores, pero o problema non é o campo senón o tempo que se estea co balón. Por así dicilo, unha hora de artificial é mellor que una de terra ou cemento… O problema é cambiar unha hora de artificial polo que eran tres ou catro de terra e rúa. Formar e tentar gañar ou gañar e tentar formar? En categoría infantil, a primeira, por suposto. É un problema o espazo do que se dispón para realizar un adestramento? No noso caso, para ser un equipo de Santiago cidade, contamos con medio campo de adestramento e resúltanos moito máis sinxelo. Aínda así, de non ter estas condicións, creo que seriamos capaces de adaptarnos aos espazos dos que dispuxésemos. Cree nas técnicas de motivación no fútbol basee ou están reservadas para o fútbol amateur? Creo nas técnicas de motivación en fútbol basee, simplemente, pero non son as mesmas a un equipo sénior. Mesmo entre as distintas categorías do fútbol basee ou os equipos en si son diferentes. A un neno de 6 anos hai que motivalo para que lle guste vir adestrar facéndollo pasar ben e que, cando teña dez, doce ou catorce, póidaselle demandar o maior esforzo para que consolide aprendizaxes e, por último, nunha categoría xuvenil, esixirlle que dea canto teña. Utiliza o soporte de vídeo co seu equipo? Si, gravamos todos os nosos partidos e, algún día puntual, como suspensión do adestramento porque o campo está encharcado, temos mostrado fragmentos de partidos. De cando en vez facemos cortes individuais ou grupais de certas accións que se repiten e débense mellorar e enviámosllos por WhatsApp aos xogadores. Como deben resolverse as competicións profesionais e as non profesionais que se suspenderon polo COVID-19? O primeiro, dunha forma segura e priorizando sempre a saúde de xogadores, afeccionados e demais membros relacionados coa competición en cuestión. Despois, podendo ser, diría que no campo as competicións de fútbol sénior aínda variando o calendario ou a configuración da próxima tempada. E, de non poder terminarse, declararíaa como nula. Dentro de ser unha medida inxusta (non creo que haxa unha xusta), é a máis igualitaria. O TEST DO MÍSTER Traballa sempre o balón parado os venres? Música no vestiario os días de partido? Berro do grupo antes de empezar os encontros? Roupa de rúa no banco nos partidos? queda no vestiario durante o quecemento? Diríxese ao árbitro durante os partidos? Os suplentes quentan sen un adestrador/axudante? Métese no campo cando dá indicacións? Ten unha relación próxima cos pais dos xogadores? Fixo algún adestramento sen balóns?

Leer entrevista

Chivi García, coordinador da sección Feminina

Entrevista a Chivi García, coordinador da sección feminina, emitida polo programa El Punteirolo: Fonte:El Punteirolo

Leer entrevista

Pablo Montero, coordinador da sección masculina

Entrevista a Pablo Montero, coordinador da sección masculina, emitida polo programa El Punteirolo: Fonte:El Punteirolo

Leer entrevista

O socio número 1

¿Que lembranzas ten do Victoria? Eu teño lembranzas do Victoria desde que era moi novo, desde rapaz.Eu fun socio do Victoria desde neno, pois o meu pai pagaba por min como socio, e a día de hoxe teño 84 anos, ou sexa que teño mais anos que o propio club. Os primeiros anos do equipo foi moi difícil, pois tiñamos que comprar todo nós, as botas, as camisetas e todo o equipamento. Cando se fundou o Victoria, un grupo de amigos se xuntaron para xogar e decidiron crear o club, nomeando a Eduardo Vilariño Presidente e a Ricardo secretario. Non sei a razón concreta das cores do Victoria, o que recordo é que o primeiro partido que xogaron fora foi na Ulla, no ano 1936, e dicían os veciños da Ulla, “son roxos, teñen a camiseta roxa”. Tivemos que marchar do campo e recordo que nos pararon aqueles a quen, por aqueles tempos, se chamaban os “escopeteiros”. Tamén me lembro da rivalidade co equipo de San Lorenzo. Lembro un partido xogado na residencia no que houbo unha pelexa terrible entre os dous equipos. Cando xogabamos en Santa Isabel, xa eramos un equipo da categoría de modestos, pois naqueles momentos o Victoria só contaba cun so equipo, xogando na liga de Santiago. Aqueles primeiros anos, o equipo empezou xogando no campo da residencia; despois na finca de San Lázaro, onde actualmente se ubica o campo das Cancelas. Como anécdota, cando puxemos as porterías, que eran de madeira, roubáronas e denunciamos o roubo ás autoridades, e despois resulta que fora algún veciño de San Lázaro que as empregou como leña. ¿Lembra vostede quen formaban parte do equipo neses primeiros anos? Daquela practicamente todos os xogadores e membros da directiva eran de San Lázaro. Os xogadores eran de San Lázaro, pero conseguiamos traer algún outro xogador que viña ao equipo por amizade. ¿Á nivel deportivo, ten algún recordo especial? No ano 1948 ou 1949, conseguimos o campionato de modestos, pero lembro especialmente os momentos difíciles polos que pasou, estando a punto de desaparecer moitas veces. Lembro un ano no que quedamos “empeñados” a puntos, pois non ganou un so partido da liga, e o único que ganamos nolo deron por perdido por aliñación indebida e acabamos con puntos negativos pois fomos sancionados. Foi o momento mais difícil, pois houbo xente se deu de baixa e nese momento pasámolo moi mal Teño que dicir que a situación económica naquelas datas era moi mala, pois non tiñamos ningún tipo de apoio e todo o conseguiamos a base de rifas, de axudas dos socios, era o único que había.Contabamos co apoio e a colaboración de todos os veciños de San Lázaro que se volcaban co club. Desgraciadamente, tamén lembro un xogador, Pardines, que estivo nas filas do Victoria e que desgraciadamente foi asasinado por ETA, sendo a primeira vítima da banda terrorista. ¿Tiñan vostedes moitas dificultades para lograr material deportivo? Nos primeiros anos, só contabamos cun balón para xogar os partidos e me lembro que unha vez que non tiñamos balón para xogar, xogaba o Santiago en Santa Isabel, mandaron un balón para fóra do campo e un rapaz de San Lázaro colleuno e tróuxoo para o club para que xogara. Eran momentos de escasez. Lembro tres locais como sedes do club. Un na rúa do Valiño, n2 , outro en San Lázaro onde estivo a cristalería e por último, a actual sede do club. Intentamos conseguir moitas veces un local para o club pero a situación económica non o permitiu ¿Por que cree vostede que o Victoria pode celebrar os 75 anos de vida a pesar das dificultades polas que tivo que pasar? A forza de sacrificio da xente e de todos os veciños que colaboraron para que o clube chegara a esta data.

Leer entrevista

Salvador Figueiras Sende

¿Cando empezaches a túa relación co Victoria? Eu empecei xogando, despois desa etapa como xogador estiven desligado do club e volvín a retomar a miña relación cando o meu rapaz empezou a xogar ao fútbol. A raíz de que o neno empezou a xogar, xa sabes, bótame aquí unha man ,fai isto...ata agora. Como xogador xoguei 4 anos cos modestos do Victoria, pois só había equipos de xuvenil e modestos, pero eu empecei directamente en modestos.Eu xogara previamente no San Miguel. Xogaba soamente a nivel local, e lembro que o equipo co que mantiñamos a maior rivalidade era o Ximnástico de Sar, aparte da rivalidade co Amio e co San Miguel. Daquela quedamos subcampión de Copa e de Liga, que gañou o Ximnástico.Tiñamos un bo equipo, xogaba con nos Morlán, o irmán de Moure, e creo que o propio Moure que daquela era xuvenil. Xogabamos todos no campo das Cancelas, que non tiña herba artificial como agora, pois era un campo de terra. Os xogadores estabamos afeitos a xogar en campos de terra, con barro, de feito adestrabamos practicamente en leiras, pasabas todo o día xogando nunha leira, na estrada. O que soñabas era xogar nun campo de herba, unha final de copa en Santa Isabel. As condicións eran outras, as botas as levaba o club nun saco, lembro as botas Marco como as mellores botas por aquel entonces, e ningún tiña as súas propias botas. Ao chegar ao vestiario, había tres sacos, un coas botas, outro coas camisetas e outro coas medias e pantalóns e cada un collía o que podía. ¿Como volviches a implicarte co Victoria Fc? Pasados eses anos, abandonei o fútbol, metinme na Asociación de Veciños onde tamén estiven moitos anos colaborando e traballando polo barrio. Nunca estiven desvinculado nin do barrio nin do Victoria. Cando o meu fillo empezou no Victoria, pedíronme que lle botara unha man e funme involucrando cada vez máis ata o día que cheguei a ser presidente, cargo que collín entre un grupo de amigos, mais ou menos 10 persoas. Para formar a directiva xuntámonos un grupo de 10, pero finalmente quedamos 5 da directiva, pois sempre hai xente que se descolga, e non houbo proceso electoral. Asumín o posto de presidente hai 7 ou 8 anos, xa nas oficinas en San Lázaro. Cando cheguei a situación económica do club estaba saneada, non tiña cartos pero non tiña débedas e a día de hoxe seguimos máis ou menos igual, non tes cartos pero non ten débedas. Dispoñer de 2.000 ou 3.000 € nunha conta, é para afrontar os gastos correntes que ten que asumir o club. ¿Que axudas ou apoios institucionais recibiu ou recibe o club? Como club, as axudas que recibe do Concello son as que convoca para as entidades deportivas de Santiago. Son axudas limitadas ás subvencións que conceden en base aos xogadores, os equipos.Despois deixan o campo un día para adestrar. Esperamos que esa situación cambie co novo campo. Falando dese campo, a historia deste e froito dunha reclamación de moitos presidentes. O campo xurdiu desde unha demanda veciñal cando eu estaba na Asociación de Veciños, sendo o alcalde Xerardo Estevez. Cando se modificaron as normas urbanísticas que permitiron a construción do edificio administrativo do SERGAS, demandamos que deixaran uns terreos para o uso do barrio, uso que naquelas datas reclamabamos para un campo de fútbol, ou ben un campo da festa...finalmente pedimos un campo de fútbol, pero non un campo de fútbol municipal, senón un campo de fútbol de titularidade do barrio. Agora é un campo municipal, onde pretendemos asinar un convenio no que teñamos, conxuntamente co Amio, un uso preferente, pero que son condicións distintas as acordadas no seu día. Botamos de menos no barrio un sitio que este a disposición dos veciños onde estes se poidan xuntar para xogar unha “pachanga”, para uso comunitario ou do barrio, e non estar a expensas doutros organismos para a súa utilización. ¿Voltando ao tema deportivo, tendes problemas para conseguir formar os equipos e competir nas distintas categorías que existen en Santiago? Antes os barrios estaban moi identificados co club, pero debido a imposibilidade de construír en San Lázaro, a xuventude marchou ao non haber vivendas, polo que non había moitos nenos, lembro que houbo épocas en que de San Lázaro apenas tiñamos nenos, polo que estes viñan de fóra do barrio, de Fontiñas, da rúa de San Pedro, a diferenza da miña época de xogador, na que eramos maioritariamente de San Lázaro. A día de hoxe, debido as novas urbanizacións e vivendas, parece que temos un repunte de nenos. ¿Como colabora o barrio, os negocios para a boa marcha do club? A verdade é que a busca de patrocinadores para o club é sempre a mesma, acudes a aqueles amigos ou coñecidos que están dispostos a botar unha man para que o club siga vivo, para que paguen as equipaxes, material... Neste 75 aniversario temos a fortuna de contar con dous patrocinadores principais, C.P.S. e Eulogio Viñal, Constructores. Tamén unha parte importante é a achega dos socios e pais dos nenos que xogan no Victoria FC. ¿Que resumo ou con que momento deportivo te quedarías dentro da túa etapa como presidente? Eu non me quedaría con ningún momento específico, quédome co día a día, que todo vaia ben, que a xente se atope cómoda, iso é para min o fundamental. A festa de fin de tempada para nos,é para min como presidente, é un día de máxima satisfacción, pois a participación é moi boa e o ambiente estupendo, o que resumo ano a ano o traballo que estamos a facer. ¿O Victoria FC que é un equipo que se preocupa polo fútbol-base e pola formación dos nenos, cal é a súa relación cos demais equipos? A relación cos equipos, coas directivas, en xeral é boa, non temos problemas con ninguén. Pero boto en falta a colaboración entre equipos, esa colaboración é practicamente nula, parece que cada un remara en direccións opostas, botas en falta unha maior coordinación do fútbol base, non é normal que teñamos tres equipos en Preferente, 4 equipos en xuvenís galega. Está ben que teñamos moitos equipos nas mellores categorías, pero deberíamos apoiarnos e apoiar ao que se atope en situación de ofrecer aos nenos un horizonte nun bo equipo. ¿Xa levas máis de 7 anos ao fronte do club e nese período pasaches, me imaxino, por momentos moi complicados, outros momentos doces, poderíanos sinalara algunha anécdota ou situación destacable? Eu non teño unha anécdota ou situación especial que destacar. Si teño que lembrarme de algo, e da primeira festa de fin de tempada do club, pois tiñamos o medo de que resultara mal, e tivemos a mala sorte de que, despois de ter todo preparado, choveu e tivemos que trasladar a festa a actual sede do club, aquí en San Lázaro, pero ao final resultou un éxito. No aspecto deportivo, non lembro ningún momento especial, pois penso que ás veces o mais importante non é o título que consegues. De feito, eu lembro mais os partidos nos que se xogou moi ben,deses teño varias lembranzas. ¿Como ves a celebración dos 75 anos? Pois mira, eu estiven na comisión organizadora do 50 aniversario e na directiva do Victoria. Daquela ninguén celebraba os aniversarios e a verdade que resultou moi ben, con diversos actos e competicións. Eu espero que os actos programados para o 75 aniversario sirvan para recoñecer o traballo de toda aquela xente que nos precedeu no Victoria, que xa non está connosco e que serva tamén para que todos nós disfrutemos, que contemos con toda a participación posible e que teñan uns momentos de diversión e para compartir entre amigos e veciños. ¿Por último, con toda a túa experiencia no Victoria, que é o que mais valoras? Para min é unha satisfacción moi grande cando vas pola rúa e un rapaz, do que nin te das conta, te saúda despois de levar anos fóra do Victoria. Os amigos que vas facendo polo camiño é, sen dúbida, a satisfacción mais grande, xunto co feito de posibilitar que os nenos fagan deporte. Tamén valoro moito o traballo que se fai cos nenos. Unha vez que entran no club, forman o seu grupo, e comparten experiencias, apóianse no compañeiro, esfórzanse, iso é o fundamental para que o proxecto saia adiante. ¿Cal é o motivo que permite que o Victoria cumpra os 75 anos? O motivo é que en distintas etapas houbo inquedanza no barrio por manter o equipo. Houbo momentos nos que o club estivo a piques de desaparecer, que non había, en principio, quen collera a directiva, pero finalmente sempre xurdía alguén que o sacaba adiante. Estou convencido de que cando marchemos, haberá sempre alguén que asuma o equipo. A xente do barrio de San Lázaro sempre sentiu o equipo como algo propio, os que xogamos no Victoria non podiamos permitir que desaparecera, polo que penso que chegaremos ao centenario sen problemas.

Leer entrevista

Diego Chenel Porto

Como foron os teus comezos no VictoriaFC? Eu son veciño do barrio, e empecei xogando na categoría de alevíns na que estiven ata os 12 anos. Despois marchei para o Compostela onde estiven ata os 21 anos. Do Compostela fun cedido para o Ordes. Que lembras da túa etapa como xogador? A miña etapa como xogador no Victoria tivo dúas épocas. Xoguei tres anos en alevíns e dous anos en modestos, coincidindo nas datas nas que era presidente do club. Nos meus primeiros pasos no mundo do fútbol, tiven que empezar a xogar na categoría de alevíns que era a idade mínima para xogar oficialmente, coa diferenza a día de hoxe que esta categoría abranguía tres anos. xogabamos nas Cancelas ou nas Brañas do Sar e adestrabamos no campo da Vesada e xusto enfronte, no que era un cámping. No último ano de alevíns quedamos segundos na liga, pois eramos un equipo de xogadores de último ano e levabamos tres anos xogando xuntos, o que nos converteu nun equipo moi competitivo. Como foi o teu regreso ao club? Despois de xogar no Compós e no Ordes, volvín ao Victoria como Presidente e fixen ficha do equipo de modestos. A directiva anterior quería deixala e un grupo de amigos nos xuntamos para levalo, permanecendo como presidente dous anos. Que lembra da súa etapa como presidente, tanto a nivel económico como deportivo? A situación económica do club, durante a miña etapa como presidente, era boa. Daquela, o orzamento para todos os equipos era de 12.000 €. Para o financiamento contabamos coa achega dos pais a través do seu carné de socios(18 €), tamén organizamos unhas rifas, sen embargo as empresas e establecementos do barrio apenas colaboraban.Neste punto quixera destacar ao Bar de Mon. que sempre estivo disposto a axudar ao club. Tivemos a fortuna de conseguir moitos cartos das festas de San Lázaro coa explotación da cantina, que montabamos de balde grazas a que a Comisión de Festas nolo permitiu.Tamén nos permitiron cobrar aos postos de rosquillas, atraccións... polo que dispoñías dunha fonte de ingresos que nos permitiu cubrir o orzamento. A maior satisfacción nesa etapa que estiven como presidente foi a traxectoria deportiva, pois chegamos a quedar segundos na categoría de modestos, tiñamos un magnifico equipo tanto no deportivo como no persoal, porque contabamos con moi boa xente e iso se reflectía no campo. A liga escapouse nas últimas xornadas ao perder un partido co Xuño nun día que chovía “a mares”. Se chegaramos a gañar ese partido, quedariamos a un so punto antes da última xornada, pero tivemos a mala sorte de perder en Xuño e tiñamos o golaverage en contra ao perder 4 a 1 contra o equipo que gañou a liga, o Unión. No aspecto deportivo tamén quero facer unha mención especial á figura dos adestradores. Todos eles eran xente que axudaba e botaba unha man para sacar adiante os equipos, facendo un sacrificio persoal e familiar para atendelos, sen cobrar nada. Se fora cobrando, teriamos adestradores de sobra, pero sendo un club modesto, non nos podiamos permitir pagar aos adestradores, polo que dependiamos da boa vontade e do altruísmo da xente. Que valoración fas da túa etapa como presidente do VictoriaFC? A experiencia me serviu para ver o que teñen que sufrir os directivos dun equipo para conseguir sacar adiante o club ano tras ano, nas distintas competicións. O estar “metido no allo” te sirve para coñecer os sacrificios que hai que facer a todos os niveis, os gastos que conlevan, arbitraxes, seguros, lavandería, equipaxes.... Moito dos pais quéixanse sen saber o traballo que leva dirixir e xestionar o club, pero cando se trata de botar unha man, é complicado obter a axuda que requires. Cal pensas que é o motivo polo que o Victoria FC chegou a cumprir os 75 anos ? Sen dúbida, polo cariño e a preocupación da xente do barrio por manter este equipo.

Leer entrevista

Jesús Rodríguez Morlán

¿Cando empezaches a túa relación co Victoria? Empecei como xogador no Victoria con 15 anos na categoría de xuvenil, estiven desde os 15 ata os 20, xogando en xuvenís e modestos.Despois fun para a mili e ao volver fichei polo Bastavales, e a tempada seguinte volvín ao Victoria co que sigo vencellado xogando agora nos veteranos. Lembro que cando estiven na directiva tamén fixen de adestrador de alevíns de fútbol-sala ¿Que recordos tes daqueles anos que xogaches no Victoria? Os primeiros anos de xuvenís non era como agora, os campos eran lameiros, había menos dedicación dos pais cara aos rapaces. Tiñas que ir a pé, correndo aos partido, namentres que agora te levan en bandexa ata os campos. Nos tempos de modestos, gañaramos o Campionato da liga de Santiago en segunda e en primeira división , conseguiramos Copa e varios subcampionatos (2).A miña primeira final de copa fora contra o Vista Alegre, cando eu era xuvenil, é perderamos, logo, ao ano seguinte xogamos contra o Rúa Nova, aos que lle gañamos e a terceira, perdemos contra La Salle. Naquela época había moi bos equipos co que mantiñamos moita rivalidade deportiva como o Vista Alegre,o La Salle, o Imperio... Xogabamos habitualmente no campo das Cancelas, e de xeito excepcional na Residencia. Lembro que cando xogabamos co Vista Alegre, xogabamos no seu campo. Eses eran os campos nos que xogabamos, pois non participabamos en competicións fóra de Santiago. Daquela soamente saiamos a xogar fora de Santiago cando nos invitaban a partidos amigables, na época do verán, contra o Xallas, Negreira... O meu mellor recordo é a final da Copa de Santiago que gañamos. Foi un gran partido, moi bonito e moi disputado, aparte de que a afección , terrible, pois estaba Santa Isabel a tope, parecía un partido de Primeira División. Tiñamos un equipo moi bo, e xogaba con xente que eran moi bos futbolistas como era moure, Gelo, Porto, Traba, Lalo... ¿Agora que segues xogando cos veteranos do Vitoria, onde a competición se xoga case toda en campos de herba artificial, cada un coas súas botas de fútbol, con camisetas térmicas, espinilleiras..., que pensas das condicións nas que xogabades vos naquelas datas? Cando eu empecei a xogar en xuvenís, as botas eran de plástico, dun plástico ríxido.Os tacos incluso se cravaban. Hoxe en día xa ves, o mellorciño, existe un abismo, e comparar un carro de vacas cun todoterreo. ¿Cando remataches a túa etapa como xogador, pasaches a formar parte da directiva do Victoria? Efectivamente, un grupo de amigos collemos o club, pois ninguén quería botarlle unha mal, pois a situación económica deste era malísima, o club tiña moitísimas débedas, perdera todo o seu prestixio e ninguén se fiaba del...era un momento moi delicado, tanto polo situación interna do club a nivel económico, como externa con todos os provedores e institucións. A maioría dos que integrabamos a directiva tiñamos aos nosos fillos xogando no club e decidimos asumir a dirección. Entre todos nos, decidiuse, que como eu ademais de formar parte da directiva tamén xogara no equipo, debía asumir a presidencia. Eramos 12 os membros da directiva. Tocoume estar no posto de presidente durante 8 anos. Ademais de como presidente, fixen de adestrador, pois naquela época, todas as mans que se botaran eran poucas. ¿A día de hoxe, o Victoria conta con equipos con rapaces de 5 anos ata un equipo de veteranos con “rapaces” que xa pasaron dos 50 anos, como no teu caso, que tes 57. Pero como era a estrutura deportiva do club cando ti eras presidente? Daquela tiñamos como agora equipos en fútbol-sala, prebenxamíns (nenos de 5-6 anos) ata alevíns, onde xa se deixaba o fútbol-sala. Tiñamos10 equipos, incluso tivemos un equipo feminino de fútbol-sala. En fútbol tiñamos alevíns, infantís, xuvenís, cadetes e modestos. Daquela época, lembro o equipo de modestos, e que obrigamos aos propios xogadores a pagar cada un a súa ficha para poder xogar, pois non había cartos. O equipo era o equipo do barrio de San Lázaro,o que non impedía que xogaran rapaces doutros lugares, pois eran tantos os equipos, que para poder competir, San Lázaro non daba para configurar os equipos sendo necesaria a incorporación doutros nenos. Pensa que eran sobre 200 rapaces é o barrio non tiña tantos nenos. Había moita xente de Fontiñas, de Vite... As nosas oficinas xa estaban no campo de San Lázaro. Cando eu empecei na directiva, os nenos adestraban no actual aparcadoiro de San Lázaro. Non tiñamos hora nas Cancelas, e soamente dispoñiamos do pavillón das Fontiñas de FP para adestrar a fútbol-sala. Despois de moito pelexar, conseguimos que nos deran un día a semana para adestrar a fútbol campo nas Cancelas. Agora que, despois de tantos anos, de tanto pelexar por el, si ao final o Victoria consegue o novo campo, que xa o empezamos a pedir nós, coido que xa podemos dicir con satisfacción que obtivemos algo que mereciamos e que estaban en débeda con nos. ¿Xa abordado o tema deportivo na túa época como presidente, temos que facer referencia ao aspecto organizativo e económico do club. Cal era a situación cando chegaches á directiva do Victoria? Era tremendamente complicada. Lembro que colleramos o club cunha orde de embargo. A directiva asumiu a situación e puxemos cada un de nos 100.000 pesetas ou mais para poder sanear o club. Pagamos o embargo, empeñámonos os membros da directiva,e en tres ou catro anos conseguimos levantar a débeda, levantar o club. Supuxo un sacrificio moi grande das persoas que formabamos a directiva,estivemos traballando como desgraciados. Podemos dicir con orgullo que cando marchamos e deixamos saneado o club. Para poder chegar a levantar o club, a relación co concello era practicamente inexistente, pois o equipo, pola situación na que estaba cando a collemos, non estaba moi ben visto. En dous ou tres anos empezamos a abrir portas e a levarnos ben con todo o mundo. Contamos coa axuda de moitas amizades ás que lle pedías mais cartos para poder conquerir as equipaxes, coas achegas dos socios que pagaban as súas cotas, os pais dos rapaces que tamén contribuían ao sostemento do club. ¿Neses momentos, como era a relación cos demais equipos de Santiago de Compostela? Non había mala relación. O único problema que tiñamos era cos clubs grandes de Santiago nos levaban aos rapaces. O malo de todo iso que o facían sen falar con nós. Tivemos problemas con algún pai ou algún rapaz aos que lle tivemos que dar forzosamente a baixa no club para evitar problemas maiores. Lembro que por ese motivo, os clubs de Santiago fixemos unha folga contra o Compostela e que un directivo ofreceume unha serie de compensación en material e colaboración se xogabamos contra eles. Cando lle dixen que o que me estaba dicindo, o puxera por escrito mediante un acordo de colaboración entre os dous clubs, de seguido retirou a súa oferta. ¿A día de hoxe, despois de ser xogador,adestrador e presidente, con que te quedarías da túa traxectoria no club? Pois coa satisfacción de poder servir ao club en algo. ¿Cal crees que é o motivo polo que o Victoria pode celebrar os 75 anos de vida? Que hai xente que ofrece o seu traballo sen pedir nada a cambio, que existe xente desinteresada , que lle gusta o fútbol, que lle gusta servir aos demais, aos rapaces, que dun modo altruísta sacrificou e sacrifica parte do seu tempo para que o club desenvolva a súa actividade.

Leer entrevista

José Luis López Botana

¿Vostede, que estivo moitos anos na directiva do Victoria, terá moitas lembranzas sobre o equipo, o barrio e a súa xente? Eu vivía no Carme de Abaixo, e por circunstancias familiares,nos anos 1954/55 tivemos que trasladar a nosa vivenda ao barrio de San Lázaro onde empecei a trabar amizade cos veciños da miña idade. Neses momentos, coñecín á persoa que foi a alma mater do Victoria FC e ao que se lle debe a orixe do club, como era o Sr. José Valiño Segade co que mantiven unha moi boa relación. Nese momento foi cando empecei eu no Vitoria, cos veciños e coas amizades. Cando non había a categoría de xuvenís, por mediación da federación de Santiago xogáronse uns partidos no campo de fútbol da Residencia(no Campus Universitario) e consolidouse como equipo. Eu, teño que dicir, empecei no Victoria como xogador, e cando o traballo que conlevaba o equipo empezou a crecer, aos poucos meses formei parte da directiva, ocupando o cargo de Tesoureiro do club. Logo fun adestrador de xuvenís, procurando ter un equipo competitivo.Tiñamos tamén o equipo de modestos. Naquela época, lembro do equipo directivo a Eloy, Suso da Pereira, Manolo...e moita xente que foi entrando pouco a pouco formando un gran equipo. Do momento do que teño o mellor recordo e da Copa de Don Mendo, pois ese foi o primeiro trofeo que se gañou e do que gardo un recordo especial. Tamén me lembro que no campo da Residencia, unha vez xogamos un partido amigable co Noia, que era campión de xuvenís e tiñan un gran equipo, e metémoslle 7-0. ¿Que lembra daquelas épocas de xogador? Pois dos campos eran campos de cabalos, no sentido literal, pois no campo da Residencia, adestraban cabalos. Despois tamén xogábamos en Santa Isabel, onde cando chovía un se enterraba ata os xeonllos. Tamén xogabamos nas Cancelas, que era o campo de San Lázaro, cuxo terreo foi doado por unha señora para facer un campo de fútbol, pero os concellos foron facéndose propietarios del, e incluso os militares chegaron a facer dese campo un campo de hípica para saltos dos cabalos. Logo chegou a Garda Civil que se quedou coa metade do terreo, que se acondicionou para a práctica deste deporte por parte dos equipos da cidade. ¿Como era a relación co Concello naqueles primeiros anos que lle tocou vivir co Victoria? O Vitoria nesas datas sempre tivo moitos problemas coas distintas corporacións municipais da cidade de Santiago e coa propia federación. Parecía que o concello tiña intereses en que os veciños deste barrio non puideran facer nada (anos 50). Aquela época foi un desastre, dábanos unha axuda e nola quitaban. ¿Vostede, que estivo nos primeiros pasos del Victoria, lembra os motivos que levaron a escoller esa camiseta e os colores que ten , así como o deseño do escudo? En canto a forma do escudo foi deseñada por unha señora que bordaba e fixo as insignias, aínda que ninguén soubo explicar os motivos desas eleccións. ¿Que equipos lembra vostede daqueles primeiros anos que competían en Santiago? Pois xunto co Victoria, que era o equipo mais antigo, posteriormente xurdiron o Vista Alegre, o La Salle, o Revolta, o Fortuna,o Basquiños, os Piratas do Carme de Abaixo e Pombal que xogaron 3 e 5 anos, o Ciosbin...equipos que moitos deles, desgraciadamente desapareceron co paso dos anos. ¿O campo inicial do Victoria foi a residencia? Xogabamos primeiro na residencia, despois nos cambiamos a Santa Isabel onde se xogaba desde primeira hora da mañá ata as dúas da tarde e despois toda a tarde. Logo saíron mais campos e xogabamos en todos segundo nos marcaban os calendarios. ¿Durante canto tempo estivo vostede na directiva do Victoria FC? Pois sumando as distintas postos na directiva, estiven un total de 27 anos. O meu paso a ser presidente foi sen eleccións, pois se buscaba unha persoa que quixera asumir ese posto entre os amigos que formaban a directiva, o que sempre deu moi bo xogo e permitiu facer as cousas como se fixeron. Na directiva estiven sobre 23 anos. Nesas directivas formaban parte 10 persoas que traballaban polo club. ¿Quen integraba o equipo neses primeiros momentos? Maioritariamente eran xogadores de San Lázaro, pero como o Sr. Valiño estaba na residencia universitaria, tamén formaban parte do equipo xogadores de toda España que viñan a estudar a Santiago de Compostela e que lles gustaba o fútbol. Incluso tivemos algún xogador estranxeiro, pero que non podían xogar mais dun partido, pois cando se decataban que era de fóra, despois de facerlle a ficha, a federación non os deixaban xogar. ¿Para vostede cal foi o maior éxito deportivo do Victoria? Xogar dúas veces seguidas a rexional de xuvenís cun equipo formado basicamente por rapaces de San Lázaro. Tamén o ter tantos equipos que permitían xogar aos nenos. Ademais dos éxitos deportivos, a nosa relación cos equipos de Santiago de Compostela facía que o clima deportivo fora moi bo, pois mantiñamos unha relación normal, non tiñamos ningún conflito cos demais clubs agás a existencia de moita rivalidade deportiva co Vista Alegre. Desa época lembro a José Antonio Pardines, un gran xogador, que no partido contra o Vista Alegre nunha final da Copa de Santiago, levou tantas patadas que se foi do campo. ¿De que medios dispoñía o Victoria? A súa sede inicial era nun local da Rúa do Valiño, ata que nos cambiamos ao campo de San Lázaro. Alí estabamos de aluguer. Tamén contabamos coas achegas das cotas de socio, por un importe que non chegaban ás 1000 pesetas ( 6 €). Teño que dicir que por parte do concello recibiamos moi poucas axudas. A que mais nos axudou naquela época fora a deputación, que nos dera cerca de 800.000 pesetas. Lembro que cando se distribuíron os locais, tivemos o apoio de Xerardo Estevez que nos permitiu ocupar o local actual, que en principio iamos a compartir coa Federación de Tiro. ¿Que lembra dos 25 e 50 anos do Victoria? Teño moitos recordos, sobre todo dos xogadores que compartiron aquela época, das persoas que integraban o equipo. Ese é o meu mellor recordo. Daquela organizaramos partidos, probas ciclistas. Lembro que con motivo do 25 aniversario o trofeo foi doado polo actual dono do Hotel Araguaney. Do 50 aniversario,lembro a cantidade de eventos que se organizara e que contaron coa participación de moitos xogadores e veciños de Santiago. ¿Pasados os anos, que é o que mais valora dos seus anos de presidente? Pois ter o club que temos e as amizades que teño polo feito de ser presidente dun club que traballou co fútbol base. ¿Cal cree que é o motivo polo que o Victoria chegou aos 75 anos? As ganas da xente en manter este club, froito da constancia de todas as directivas que pasaron ao longo destes anos.

Leer entrevista

Juan de la Torre Rey

Como empezou a túa relación co Victoria FC? Eu son veciño do barrio de San Lázaro e comecei como xogador, na categoría de xuvenil. Ao rematar esa etapa de xogador, desvinculeime do club, aínda que cando as miñas obrigas profesionais o permitían, ía aos partidos. Nun momento determinado, un grupo de xente do barrio tomou a decisión de formar unha nova directiva, e estiven moitos anos nesa directiva presidida por Andrés Domínguez e ocupei o cargo de presidente durante un ano. Que valoración fai da situación deportiva do club? Sempre estabamos ben clasificados, eramos un equipo moi competitivo que rivalizaba co Vista Alegre, o Gimnástico de Sar e o Amio, que eran os equipos mais destacados . Nos primeiros anos coa directiva de Andrés Domínguez tiñamos moito seguimento dos equipos pola xente do barrio, pero co paso do tempo este apoio foi decrecendo, de xeito que aos partidos so ían os pais dos xogadores, a directiva e poucos veciños do barrio. Cal era a situación económica? Tanto na miña etapa como directivo como na de presidente, non tivemos problemas económicos, pois dispoñiamos de cartos para facer fronte as necesidades do club. Os socios colaboraban co carné de socios, as rifas... os amigos colaboraban como patrocinadores. Era unha labor moi ingrata á que lle adicabas moito do teu tempo, con escasos resultados. Neste momento, é de agradecer a todos aqueles establecementos que dun xeito desinteresado colaboraron para facer posible que os distintos equipos puideran saír a competir dignamente, coas equipacións e co material deportivo necesario. Esa colaboración, permitíanos sacar adiante o orzamento, comprar as equipacións, pagar as arbitraxes... Ti viviches dunha forma especial o asunto co campo de fútbol? Si. Nos xogabamos nas Cancelas e nas Brañas do Sar, cando empezamos a demandar a construción dun campo de fútbol. Tivemos a posibilidade de facer un novo campo de fútbol onde estaba o cámping da OJE, campo que pretendiamos facer conxuntamente co Amio FC. Os dereitos sobre os terreos os tiña a Asociación de Veciños e o concello se comprometera a facer o campo, pero nunca chegou a cumprir a súa promesa Que lembras daquela época nas directivas do Victoria? Teño bos recordos. Todos os que compartimos a directiva fixemos un esforzo por sacar adiante o equipo con moito traballo e moito esforzo, o que fixo que lle collera un cariño especial ao club, e por iso, cando o traballo o permite, achégome a ver os partidos das distintas categorías, fundamentalmente modestos e veteranos. Ademais, estando na directiva fixen moi boas amizades, pois os xogadores e os membros da directiva eramos case da mesma idade, polo que ao rematar os partidos iamos a tomar algo e repasar as xogadas e as anécdotas, contarnos os nosos problemas, as nosas inquedanzas...A nivel persoal foi unha etapa moi gratificante Para rematar, cal pensas que é o motivo polo que o Victoria FC pode celebrar os 75 anos de vida? Sen dúbida, polo cariño que a xente lle ten ao equipo e polo compromiso e o traballo das distintas directivas, presidentes, adestradores e xogadores , ao longo destes anos,para sacar adiante, nos bos e malos momentos, este proxecto que é o Victoria.

Leer entrevista

Rodolfo Porto Crespo

¿Como empezou a súa relación co Victoria FC? Eu empecei xogando no Victoria cando tiña 12 ou 13 anos, e xoguei unha sola tempada no equipo, pois daquela tiven que empezar a traballar a esa idade e deixar o fútbol. Eu, a pesar de non xogar, seguía a marcha do club ata que chegou un día que acadei á Presidencia do Victoria. Eramos un grupo de persoas que nos decidimos coller o club, e entre nos, que eramos 6 ou 7 membros da directiva, eu fun a persoa designada por común acordo para asumir a presidencia que ocupei durante 2 anos, para ser substituído por Luís Otero Carollo. ¿Que lembranzas ten da súa época como Presidente? Lembro que os equipos a bater, os rivais mais difíciles que tiñamos por aquela época eran o Fátima e o Amio, os nosos veciños. Tamén daquela o Conxo e o equipo que estaba en Sar. Teño moi bos recordos de partidos especiais que xogabamos contra o Amio e o Fátima, pois con eles nos xogabamos os tres primeiros postos da tempada. Eran os rivais mais grandes e onde os xogadores mais se esforzaban. Daquela, neses partidos, eu ofrecíalles unha compensación aos xogadores. Lembro que nas Cancelas pagáballes unhas racións de xamón e un refresco é os xogadores marchaban contentísimos. Unha das veces que gañamos unha final contra o Fátima, invitei aos xogadores a unha carne con patacas que os xogadores se chupaban os dedos, e do que aínda moitos deses xogadores cando me atopan pola rúa e lembramos aquelas épocas, aínda me falan daquela carne. Tamén teño un recordo especial das saídas que faciamos a xogar os partidos amigables, pois para os xogadores era un cambio e sempre ían moi ilusionados. Lembro que naquela época só contabamos con xuvenís e modestos. Xogabamos en Santiago competicións oficiais, pero, mediante unha serie de contactos, conseguimos saír a xogar fóra de Santiago contra a Serra de Outes, Arca..., para que os equipos xogaran partidos amigables. Eses dous anos os equipos eras moi competitivos e moi bos equipos,estando moi ben clasificados Na época en que collemos o club, era un momento económico moi malo, sen fondos, nin equipaxes. Tivemos a sorte de que a través de diversos provedores que subministraban material para a miña empresa , conseguimos tres equipamentos. Lembro que para conseguir as botas para os xogadores, eu abrira unha conta nunha tenda, Dorna Sport, onde estaba establecementos Honorino, indo os xogadores por alí a buscar as botas. Por exemplo, Saito e Suso Moure, que eran dos mellores xogadores tiveron opción de ter as botas acudindo a esa tenda. Tamén lembro que os partidos eran moi ásperos, moi bravos, moi duros. Xogábase nas Cancelas, co terreo de xogo nas condicións que tiñan daquela.Era habitual que xogaramos ou nas Cancelas ou en Santa Isabel como locais. A nosa sede social estaba na rúa de Valiño, que estaba alugada. As dificultades tivemos que sortealas coa colaboración dos membros da directiva e non contabamos co apoio das administracións. O único que había eran socios, pero a achega mediante as cotas era pequena e non supoñían unha gran achega ao orzamento do club. Unha das miñas preocupacións era conseguir incrementar o número de socios para que se puidera sufragar, como mínimo as equipacións e o resto do material deportivo que precisaban os xogadores ao longo da tempada. Era moi complicado e ninguén quería saber nada de achegar axudas económicas ou doutro tipo para a boa marcha dos equipos. ¿Era difícil conseguir xogadores para os equipos? A maioría dos xogadores eran do barrio, pero viñan tamén xogadores de Lestedo, Arca, Bastavales.. Ese tamén era un dos traballos dos que me tocaba levar a cabo na miña condición de presidente do club. ¿Cal cree que é o motivo para que o Victoria poida celebrar os 75 anos de vida? Por que hai xente que lle tiña e lle ten cariño ao club, por que hai xente que lle gusta adestrar e traballar cos rapaces, aínda que é moi escravo, e hai que estar dentro para vivilo. Gustaríame que o club seguira existindo e que cada día fora a mais, aínda que sexa un equipo modesto e de base.Quixera lembrarme daqueles xogadores e directivos que compartiran eses dous anos. Para o futuro, teriamos que ir traballando coa xente para que axude, aínda que cada vez resulta mais difícil pois queda pouca xente do barrio, e tamén habería que implicar mais aos establecementos do barrio.

Leer entrevista

Jesús Caeiro Pérez

¿Cómo empezou a súa relación co Victoria? Pois é curioso, xa que xoguei en moitos equipos de Santiago, no San Pedro, no Eiriña, pero non cheguei a xogar no Victoria. Comecei a miña implicación co club porque vivía no barrio, a miña muller é de San Lázaro e paraba nos locais do barrio, así cando me propuxeron entrar na directiva do Victoria como presidente, aceptei. Fomos quen de montar un gran equipo de fútbol, que lle fixo fronte aos mellores equipos como o La Salle e o Vista Alegre ¿Canto tempo foi presidente do Victoria? Despois de substituír a Santiago, creo que foron 3 ou 4 anos os que estiven de presidente, pero despois de tanto tempo, non estou seguro. O único que lembro e que fun quen de xuntar a todos os presidentes, do que teño un grato recordo e do que gardo unha foto única de tódolos asistentes, que figura nos arquivos do club. Como dicía, so tiñamos equipos de modestos e xuvenís, pero moi bos equipos (formados por xogadores do barrio e do resto do concello). Non xogabamos a fútbol sala, nin tiñamos equipos de rapaces mais novos, eramos 50 membros incluíndo a todos. Para formar os equipos, os membros da directiva ían polos distintos campos e falaban con aqueles xogadores que lle interesaban ao club e ofrecíanlles a posibilidade de xogar. Daquela o Victoria era un equipo de referencia na cidade, o que facía que os xogadores estiveran interesados en entrar a formar parte da entidade. ¿Como era a situación do club? A situación económica era moi mala. Despois de ir moitas veces a Federación á Coruña, recibiamos poucas axudas. A fonte principal de ingresos eran as quinielas que se repartían polos bares e que os membros da directiva recollían os domingos antes de ir a comer. Das cotas de socios, patrocinadores, do concello... non se sacaba practicamente nada. Algunha vez conseguimos algo pola venda dalgún xogador, pero foron poucas as veces que logramos ingresos por esta vía. O material que tiña o club, gardábase en sacos no local da rúa de Valiño e non se parece en nada ao que teñen agora os xogadores. Os tacos das botas cravábanse con puntas e a cada un tocáballe as botas que tiña a sorte de apañar no vestiario. Cando vexo os campos, o material que teñen agora, paréceme estupendo poder xogar nesas condicións axeitadas para o xogo. A maior diferencia coa época actual, nembargantes, é a asistencia de público aos partidos. Daquela ía moita xente aos partidos, sobre todo nos partidos de rivalidade contra o Amio, La Salle, Vista Alegre....Cando xogabamos fora de Santiago, os campos tamén estaban cheos de xente. Lembro partidos contra o Santa Comba, en especial un partido de semifinais que empataramos en Santiago e gañaramos fora, que nos costou poder saír do campo, tanto aos xogadores como aos afeccionados e directiva. O estar na directiva requiría moito traballo, esforzo e dedicación, pois eramos poucos, e penso que debería estar mais valorado. ¿Que valora vostede mais da súa etapa como presidente? Sen dúbida, a relación cos veciños e afeccionados unha vez rematados os partidos. Tes que pensar que no barrio había tres bares onde nos xuntabamos para falar, tomar unha taza e pensar no seguinte partido. ¿Se vostede tivera que destacar algún motivo que permite que esteamos a celebrar o 75 anos do club, cal pode ser ese motivo? Pola xente do barrio, o día que falte a xente do barrio, penso que o club pode desaparecer. Esa foi a unión de todos os clubs de Santiago, tanto do Victoria, como do Vista Alegre, o San Lorenzo. Todo se baseaba na identidade do club co barrio.

Leer entrevista

Luis Otero Iglesias

¿Vostede, que é irmán do presidente vivo mais antigo do Victoria Fc, que lembra daquelas datas? Eu empecei como xogador nos xuvenís do Victoria. Despois de xogar nos xuvenís continuei xogando cos Modestos, ata que, por diversas circunstancias, acabei xogando no Amio. O meu irmán foi tamén presidente do Victoria (Eloy) e despois volvín para formar parte da directiva do equipo Como dicía, foron as circunstancias complicadas pois non había moitos cartos e conseguiamos o patrocinio do que aportaban os negocios e os veciños de San Lázaro. Como xogador, o Victoria só tiña dous equipos (xuvenís e modestos), é realmente tiñamos moles bo equipo pois sempre estivemos entre os tres primeiros postos da clasificación, pelexando contra equipos moi fortes naqueles tempos como o Vista Alegre e o San Lorenzo. A maioría dos xogadores, sobre 8 ou 9, eramos do barrio de San Lázaro, aínda que habitualmente se xogaba na Cancelas, no antigo campo das Cancelas que nada ten que ver co actual, no que é un luxo. Antes era un campo de terra, con moitas pedras...Só, e de xeito excepcional, xogabamos en Santa Isabel. Lembro tamén que o equipamento deportivo nada ten que ver co que se ten a día de hoxe. O Victoria tiña unhas botas que non tiñan tacos, eran como unhas tiras que se cravaban nas botas, non tiñamos botas propias, deixábanche as botas. Eran unhas condicións moi precarias. Non obstante, ao ter bo equipo, permitiunos xogar partidos amigables fóra de Santiago, como foron os que xogamos na Pobra do Caramiñal,Serra de Outes.A xente gustáballe moito o de desprazarse co equipo, e aproveitando as datas nas que non tiñamos partidos, alugábanse autobuses para acompañar ao equipo, autobuses que pagaban os propios xiareiros do club. Dada a identificación do barrio co equipo, aos partido acudía moita xente, existía moita rivalidade, como co Amio, mais era unha rivalidade moi sana. ¿Cal é o recordo deportivo especial como xogador? Eu quedaríame cun partido que xogamos contra o Televés, onde xogaba un magnifico xogador como era Nicanor e ao que me tocou marcar.Eu era lateral, e eu marcaba a Nicanor, e nun momento do partido, votei unha palabra gorda e o arbitro, que xogara no Victoria, e expulsoume:”Luís, con esa palabra tes que ir para fora”. É un recordo agridoce, pois foi un bo partido , pero ao final acabei expulsado, o que non era habitual, pois aínda que fora un lateral duro, era nobre. ¿Despois desa etapa como xogador do Victoria, recalou vostede no rival mais próximo, para despois voltar a directiva do club, como foi esa etapa? Estiven ao principio de vocal, ata que nun momento determinado, entre os que estabamos na xunta directiva, designáronme como presidente. Eramos sobre uns 6 ou 7 directivos, todos do barrio. Tocoume asumir o equipo na mesma situación económica que moitos dos equipos directivos anteriores, pois os cartos dos que dispoñíamos chegaban para pagar o seguro de cada tempada e as equipaxes, pois non levaban publicidade. Ademais, apenas tiñamos axuda do concello e patrocinadores. Os socios, cerca de 200 persoas, pagaban as súas cotas, pero estas eran insuficientes para soster ao club, o que nos levou a organizar unhas rifas, unha lotería...que nos permitía ir sacando fondos. A sede do club a tíñamos na rúa do Valiño, en réxime de aluguer, un aluguer por moitos anos e que dicía que si se vendía o local onde estabamos, o Victoria sería indemnizado ou compensado pola venda, cousa que despois non se fixo. No aspecto meramente deportivo, tiñamos moi bo equipo, no que xogaba Suso Moure, un xogador con moita proxección. Así, viu falar con nos un directivo do Compós para fichalo, dicíndonos que nós daría unhas equipacións e unha cantidade determinada de cartos, sen que isto a día de hoxe se cumprira. A fichaxe de Moure tivo dificultades fundamentalmente co pai. Eu estiven varias veces con el para pedirlle que deixara ir a Suso para o Compós, pola proxección do xogador e pola oferta feita ao club, pero o pai, como todos, quería que o seu rapaz estudiara. Ao final accedeu e permitiu que Moure triunfara no fútbol. Durante o tempo que estiven como presidente, que foron dous anos, pode dicir que non houbo ningunha cuestión destacable polo que puidemos facer o traballo con tranquilidade. ¿Despois de deixar o Victoria, que vinculo mantivo o mantén co equipo? Lembro que con motivo do 25 aniversario tivemos unha comida con todos os que foran presidentes do Victoria, cos fundadores do equipo, e foi un momento moi entrañable para todos nós. ¿Que lle aportou a vostede o ter sido presidente do Victoria? A amizade de moitos xogadores, de feito cando aínda nos vemos lembramos aqueles tempos nos que xogabamos ao fútbol, é algo marabilloso. ¿Cal é o motivo polo que o Victoria pode celebrar os 75 anos de vida? Pois eu creo que é porque houbo sempre unha xente especial no club. Por exemplo a día de hoxe, Salvador é unha persoa que representa a esa xente boa que colleu o club e o compromiso co barrio. Tamén teño que dicir que non só se mantivo coa xente do barrio, senón que tamén hai xente que non sendo do barrio, chegou a vivir aquí colaborou e colabora nesta traxectoria do club.

Leer entrevista

Eloy Otero Iglesias

¿Cando empezou a súa relación co Victoria FC? Pois empezou case cando empezou a xogar como federados. Os meus pais tiñan un bar en San Lázaro, o Carollo, onde se xuntaba a xuventude do barrio, e nesa xuventude estaba eu.De feito tiven sempre os primeiros números de carne de socio, desde que se federou. Aínda que oficialmente o Victoria se fundou no ano 1936, realmente se constituíu cando ían por aí adiante a xogar partidos amigables, cando non existía federación. ¿Este dato é un dato curioso, pois na documentación existen varias datas sobre a súa creación, podería vostede aclarar a data concreta? Segundo o que eu lembro, do que se falaba naqueles tempos,o que aconteceu é que o aniversario se retrasou un ano cando fora o 25 aniversario e se decidira establecer como data de creación do club o ano 1937, para poñer o punto de partida inicial. O ano 1936, eu teño oído como a data mais fiable. Naquela época eran equipos de barrio e empezaban a xogar sen preocuparse de competir como federados, que é algo que viu despois. ¿Naquela época no que o equipo estaba plenamente identificado co barrio e o barrio co equipo, onde ademais, os barrios tiñan identidade propia, pois estaban diferenciados uns doutros, o resto dos equipos cos que xogaba tiñan esa mesma condición? Si efectivamente, naquel momento eran equipos de barrio. O noso rival a bater naquelas épocas (finais dos anos 40 e principios dos 50) era o San Lorenzo, un equipo como o nos. Posteriormente o noso rival pasou a ser o Vista Alegre, que se fundou mais tarde. ¿Que lembra dos partidos do Victoria? Nos campos que xogabamos, a diferenza dos de hoxe, eran campos de terra que na época de chuvias se convertía nun lameiro e que non había auga quente para todos. O club ocupábase de todo, de facilitar as botas, as equipaxes, que ademais usaban todos os xogadores, compartindo o material.Levabamos as botas nun saco e que cada un collera a que puidera. Para fichar a algún xogador que destacaba, usábase como reclamo, a entrega dunhas botas en exclusiva. Soamente tiñamos equipo en modestos. Cando o deixei, tiñamos equipo de infantís e xuvenís. Os equipos, estaban constituídos por xente de San Lázaro, pero sempre nos caracterizabamos por ser un equipo aberto a toda a xente que quería xogar ao fútbol ¿Cantos anos estivo na directiva do Victoria? Estiven desde o ano 1953 ata o ano 1962. Os primeiros 4 anos estiven como directivo, e logo sucedín como presidente a Valiño Segade, sendo nomeado para este posto sen necesidade de elección, pois eramos un grupo de amigos(mais ou menos 6 directivos), que collemos o club e entre nós acordamos a distribución dos postos., Como presidente contei coa inestimable axuda do Sr. Valiño que era o Secretario e o organizador de todo. A relación cos xogadores a levabamos os membros mais novos da directiva, por unha cuestión de proximidade na idade, por ter as mesmas inquedanzas. Temos que pensar que os xogadores do Victoria eran xente xoven e que polo tanto gustáballes a festa e a nos tamén, polo que coincidiamos moito. ¿Como presidente, que éxitos ou decepcións lembra vostede no eido deportivo? Lembro ter xogado varias finais contra o Vista Alegre e non conseguir nunca ganarlles, era a nosa besta negra. Tiñamos moita rivalidade con este equipo. ¿Naqueles momentos difíciles para toda a sociedade, momentos nos que se empezaba a competir, a aparecer novos equipos, como era a relación co resto dos equipos de Santiago? Pois había un pouco de todo, había moita guerra para os fichaxes dos xogadores. Agora os nenos xa se forman no club desde moi pequenos, pero daquela os fichabas formados, xa feitos para o fútbol. Os clubs quitabámonos os xogadores uns aos outros. As veces tiñas que alternar cun xogador ata altas horas para conseguir que te asinara a ficha, coa ficha no peto, dando circunstancias curiosas nas que aparecía outra directiva no bar onde estabas coa mesma intención. ¿Que lembra vostede daquela época como presidente, no que competían na categoría de modestos, das relacións entre os xogadores? Os xogadores, en xeral, levábanse moi ben, pero non había as posibilidades económicas que temos agora de tomar algo ao rematar os partidos, os rapaces xogaban ao fútbol, pero nada mais, pois eran épocas moi difíciles. ¿Cal era o mellor xogador daquela época? Eu lembro un xogador que se chamaba Nicanor, que era un magnifico deportista. ¿Vostede, que veu desde as súas orixes ao Victoria, pode dicirnos ou explicarnos o porque da elección da equipaxe e do escudo? A camiseta xa viña así desde a fundación, polo que non sei o motivo, pois era unha color “complicada” naquelas datas. Do que si me lembro era do escudo , pois eu axudei a deseñalo, pois era a Cruz de Santiago coas cores vermello e negro e co nome do equipo. ¿Como conseguían vostedes fondos para o Club? Con moito traballo. Daquela, o Concello só axudaba deixando o campo, pero axudas económicas eran nulas. Todo se conseguía de donativos en base a insistir moito. Lembro que o Victoria conseguía cartos en base a unhas quinielas que repartiamos polos bares do barrio, poñendo sempre ao Real Club Celta e ao Deportivo, con dous equipos mais, e había que acertar os resultados, non era 1-X-2. Se ninguén acertaba puntuabamos ata premiar ao que mais se acercaba. Tamén tiñamos a achega dos socios que naquelas datas eran preto de 50. A situación económica do club era mala e recadabamos diñeiro con moito traballo, facendo rifas, lotería.A directiva adicábase practicamente a recadar diñeiro, pois no aspecto deportivo tiñamos pouco de que preocuparnos. Nos sempre reclamamos un campo de fútbol, e ao empezar o Compostela a despuntar, xa se converteu nunha misión imposible. ¿Que lembra das celebracións dos 25 e 50 anos? Lembro mais a celebración dos 25 anos, pois organizámola sendo eu presidente. Supuxo un gran traballo por parte de todos.Conseguimos facer campionatos, invitouse ao Compostela, e fíxose un recoñecemento aos anteriores presidentes. Organizouse todo desde a anterior sede do club, na Rúa do Valiño. No 50 aniversario tamén colaborei na organización do evento, pero na medida das posibilidades que tiña, porque xa non vivía no barrio. ¿Que recordos ten daquela época como presidente? Os recordos son sempre as amizades que un deixa, cantidade de xogadores de directivos, do meu equipo e dos demais. Eran épocas difíciles e os favores agradecíanse de verdade e as amizades consolidábanse. ¿Por que cree vostede que o Victoria puido chegar a cumprir os 75 anos Por que está moi arraigado ao barrio e sempre houbo quen botara unha man. Ao equipo se lle quere, pois é un equipo do barrio, un equipo histórico, de moitos anos, un barrio como San Lázaro sempre a xente estivo co equipo. É froito do cariño que se lle ten a este equipo

Leer entrevista

Andrés Domínguez Castro

¿Cómo empezou vostede a súa relación co Victoria FC? Eu non tiven a oportunidade de xogar no Victoria FC , polo que a miña relación co club comezou cando entrei a formar parte da directiva que presidía Luís Otero, continuei con Juan Otero, ata que logo de que Juan deixou a presidencia, convocouse unha asemblea de socios e entre os membros da directiva decidiuse que pasara a ocupar o posto de presidente. Nesa asemblea de socios para a elección da nova directiva, como adoitaba ser habitual, a asistencia foi moi reducida. ¿Canto tempo estivo vostede como presidente? Estiven de presidente durante 3 ou 4 anos, aínda que formei parte do equipo directivo do club 10 anos. Daquela, as decisións a decisión adoptábanse de xeito consensuado entre todos os integrantes da directiva, circunstancia que era moi doada, pois so eramos 5ou 6 os directivos e tiñamos moi boa relación. ¿Que aspectos destacaría vostede no aspecto deportivo e no aspecto económico do club na súa época de presidente? Empezando polo aspecto deportivo, na etapa que estaba na directiva con Luís, tiñamos 3 equipos( modestos, xuvenís e cadetes) que se mantiveron durante anos, ata que se conseguiu incorporar a esa relación o equipo de alevíns e un equipo de fútbol-sala Na categoría de modestos tivemos moi bos equipos, que se nutriron dunha magnifica xeración de xogadores, que provintes dos xuvenís, facían un gran fútbol acadando numerosos éxitos, todo elo coa labor de dous adestradores que deixaron pegada no club, como foron Pazo Figueiras e Julio Mallón. Unha das xestións á que máis tempo lle adicamos, con pouco éxito final, era a procura dun campo onde adestrar, porque so dispoñiamos do campo do cámping da OJE e cando podiamos, o campo das Cancelas. Os partidos os xogabamos en tres campos de Santiago: Sar, Cancelas e Hermanos Maristas. A gran vantaxe coa que partiamos sempre era a gran implicación do barrio co club, xa que a maioría dos xogadores eran do propio barrio, co que significaba iso en canto a identificación e implicación co club. Seguindo coa pregunta, no aspecto económico a situación non era tan doada., pois o club precisaba de unha cantidade importante de cartos para poder saír nas distintas categorías e a colaboración tiñamos que pelexala os directivos entre os establecementos, veciños do barrio e institucións. Os socios facían unha achega anual(creo lembrar que sobre 300 pesetas). Como esto non era suficiente, creamos a figura de socios de honor, coa que lle entregabamos un diploma a ese socio ou entidade colaboradora para que o puideran expoñer, cunha cota neste caso de 1.000 pesetas. Tamén acudiamos a Lotería, rifas, sorteos ...como liñas de financiamento das actividades do club. A estes ingresos, tiñamos que engadir as achegas do Concello e da Deputación da Coruña. Por último, a través de distintos patrocinadores comprabamos as equipacións e as botas aos xogadores, porque estos non dispuñan , como sucede hoxe, de botas propias. ¿Vostede era o presidente do club cando este celebrou o 50 aniversario, que lembranzas ten daquelas datas?. Sobre todas as cousas, lembro a satisfacción por que todo o que se programou levouse a cabo tal e como o tiñamos deseñado, conseguindo unha gran participación dos socios e dos veciños, non so de San Lázaro, senón tamén da propia cidade de Santiago. O Victoria FC sempre foi un club moi querido e valorado en toda a cidade, tiña moi bo cartel, polo que ese aniversario foi unha gran festa ¿Que o que mais valora a día de hoxe do seu paso pola presidencia do Victoria? A enorme satisfacción persoal de poder dicir que todo o tempo que lle adiquei ao club (10 anos da miña vida), o esforzo das directivas das que formei parte, serviron para darlle, aos rapaces do barrio de San Lázaro e da cidade de Santiago, a oportunidade de facer deporte e de entaboar amizades que, a día de hoxe, aínda se manteñen ¿Cal pensa que é o motivo polo que o Victoria cumpre os 75 anos de vida? Que sempre houbo rapaces interesados en facer deporte, en xogar ao fútbol e sempre houbo xente, que con gran sacrificio persoal e familiar, estivo disposta a asumir e pelexar pola permanencia do club.